ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္-
ကရင္တိုင္းရင္းသားမ်ားနဲ႔အတူ မြန္ဂိုလီးယားကုန္းျမင့္ျပင္မွ
ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ သံလ်င္ျမစ္ႏွင့္ မဲေခါင္ျမစ္အတိုင္း
ဆင္းသက္ေျပာင္းေရြ႕လာႀကပါသည္။ဘီစီ(၉)ရာစုေလာက္တြင္
ရွမ္းကုန္းျမင့္ျပင္ေတာင္ပုိိင္း ကရင္နီေတာင္တန္း တေလွ်ာက္တြင္အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ႀကေလသည္။ပအို၀္းနွင့္ ကရင္တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ျမန္မာျပည္္သို႔၀င္ေရာက္လာရာတြင္
အျခားေသာတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားထက္သာလြန္ရ်္ေစာသည္ဟုသမိုင္းမွတ္တမ္္းအရ
သိရပါသည္။ေနာက္ပိုင္္းတြင္လူမ်ိဳးေပါင္းစံုမ်ားတိုးခ်ဲ႔၀င္ေရာလာမႈေႀကာင့္
ပအို၀္းႏွင့္ကရင္တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ေတာင္ဘက္သို႔ေျပာင္းေရြ႕လာႀကရင္း
သထံုတြင္အေျခတက်ေနထိုင္ႀကေႀကာင္းသမိုင္းပညာရွင္မ်ားက ဆိုပါသည္။
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ သထံုတြင္အေျခခ်ေနထိုင္္ေသာအခ်ိန္မွာ
ဘီစီ(၉)ရာစု၀န္းက်င္ကတည္းကျဖစ္ပါသည္။ထို႕ေနာက္သု၀ဏၰဘုမိၼသထံု
ျပည္ကို တည္ေထာင္ႀကျပပီး မင္းဆက္ေပါင္း(၁၅၈)ဆက္
ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေလသည္။သု၀ဏၰဘုုမိၼတြင္ဗုဒၶဘာသာထြန္းကား
ထင္ရွားေသာပအို၀္းမင္းမွာသူရိယစႏၵာမင္းျဖစ္သည္။သူရိယစႏၵာမင္းသည္
မဟာသကၠရာဇ္(၁၄)ခုတြင္ နန္းတက္ျပီး သမိုင္းတြင္
ထင္ရွားေသာေရႊစာရံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကိုတည္ထားခဲ့ျပီး
ပအို၀္းလူမ်ိဳးတုိ႔၏အေရာင္ထြန္းေတာက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္နိုင္ခဲ့သည့္မင္းတစ္
ပါးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။သု၀ဏၰၰဘုမိၼသထံုျပည္
ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္္ျဖစ္ေသာမႏူဟာမင္းလက္ထက္တြင္ ပုဂံျပည့္ရွင္
အေနာ္၇ထာမင္းကဗုဒၶဘာသာသာသနာျပန့္ပြားေရးအတြက္အေႀကာင္းျပဳျပီး
သု၀ဏၰဘုမိၼသထံုျပည္ကိုတိုက္ခိုက္သိိမ္းယူျပီး အတတ္ပညာရွင္မ်ားကို
ပုဂံျပည္ေတာ္သို႕ေခၚေဆာင္သြားခဲဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္သျဖင့္ ၀ါးအစည္းေျပသကဲ့သို႕
အသုတ္(၉)သုတ္ခြဲျပီးသထံုျပည္မွထြက္ခြာခဲ့ႀကသည္။ေမာ္ေထာ့ဖာ
ဦးေဆာင္သည့္အသုတ္မွာ ပခုကၠဴ အေနာက္ဖက္တြင္ ေနရာသစ္အျဖစ္
ေျပာင္းေရြ႕ေေနထိုင္ခဲ့ႀကသည္။ခြန္ဆာႏွင့္ခြန္နိုင္ဦးေဆာင္ေသာအဖြဲ႕မ်ားမွာ
ရွမ္းျပည္သို႕တက္လာျပီး ဆီဆိုင္တြင္ျမိဳ႕တည္၍ သထံုေလးဟုနာမည္မည့္သမုတ္ခဲ့ႀကေလသည္။
ထို႕ေႀကာင့့္ ျမန္မာအစတေကာင္းက ဆိုသလို ပအို၀္းလူမ်ိဳးအစ သထံုက ဟု
သမိုင္းတြင္ေျပာစမွတ္ျပဳႀကေလသည္။
ပအို၀္္းတိုင္းရင္းသားမ်ား
ျပန္႔ႏွံ႔ေနထိုင္ရာေဒသ…။
လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္(၇၀)ေက်ာ္၊ ၁၉၃၁-ခုႏွစ္၊ သန္းေခါင္စာရင္းအရ
ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းရွိ ပအို၀္းလူဦးေရသည္ (၂၂၅၈၂၂)
ျဖစ္သည္ဟုသိရသည္။ယခုအခါ (၁၀၀၂၁၅၀) ရွိသည္ဟုသိရသည္။
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ျမန္မာနိင္ငံအေရွ႕ဘက္ နယ္စပ္ေဒသ
ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္း ၊ကယားျပည္္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္၊
ပဲခူးတိုင္း၊ ျမန္မာနိုင္ငံအလယ္ပိုင္းတို႔တြင္
ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနထိုင္လ်က္ရွိႀကသည္။ ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ျမန္မာနယ္စပ္တြင္လည္း
ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနထိုင္လ်က္ရွိႀကသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႕ အမ်ားဆံုးေနထိုင္ေသာျမိဳ႕နယ္မ်ားမွာ ေတာင္ႀကီး၊
ဆီဆိုင္၊ ပင္ေလာင္း၊ ေအာင္ဗန္း၊ ဟိုပံုး၊ ကေလာ၊ လြယ္လင္၊ ပင္းတယ၊
နမ့္စန္၊ ေညာင္ေရႊ၊ ရြာငံ၊ ရပ္ေစာက္၊ ဖယ္ခံု၊ ေမာက္မယ္၊ မိုင္းကိုင္၊
မိုင္းပန္၊ မိုးနဲ၊ လဲခ်ားစသည္တို႕ျဖစ္ႀကပါသည္။ျမန္မာနိုင္ငံအလယ္ပိုင္းႏွင့္ေအာက္ပိုင္းတြင္
ေတာင္ငူခရုိင္ ဇရပ္ႀကီးေဒသ၊ ပဲခူးခရုိင္၊ သထံုခရိုင္၊ ဖားအံ၊ ေကာ့ကရိတ္၊
စသည့္ေဒသမ်ားတြင္လည္း အမ်ားဆံုးပ်ံ႕ႏွံ႕ေနထိုင္လ်က္ရွိႀကသည္။
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ အမ်ားစုျခံလုုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးႀကသျဖင့္
ေက်းရြာကိုတည္ေထာင္ရာတြင္ စိုင္ပ်ိဳးေရးအတြက္
ေျမႀသဇာေကာင္းမြန္သည့္ေဒသကုုိ အဓိကထားေနထိုင္ႀကသည္။
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႕သည္ အိမ္ဆယ္လံုးခန့္ရွိလွ်င္ပင္
ရြာအျဖစ္သတ္မွတ္ေလ့ရွိႀက၏။ ရြာတစ္ရြာလွ်င္ ပ်မ္းမွ်အိမ္ေျခ
ငါးဆယ္မွတစ္ရာအထိ ရွိႀကသည္။ရြာ၏ပံုစံမွာ ရြာ၀ုိင္းမ်ားျဖစ္ႀက၏။
အိမ္ေဆာက္လုပ္ရာတြင္ စီးပြားေရအေျခေနကိုလိုင္၍ ၀ါး၊ သစ္သား၊
အဂၤေတအိမ္မ်ားကို ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ႀကသည္။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္ေသာေဒသမ်ားတြင္ ျမိဳ႕ႀကီးမ်ားဖြယ္
ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ႀကသည္။ဥပမာအားျဖင့္ေအာင္ဗန္း၊ လိြဳင္ေကာ္ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတြ႕နိုင္ပါသည္။
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံ၏ တိုင္းရင္းသားႏြယ္ဘြား ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားးသည္
ရွမ္းျပည္နယ္ ၊ ကယားျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္၊ ပဲခူးတိုင္းနွင့္၊
မႏၱေလးတိုင္း မ်ားအတြင္းတြင္ေနထိုင္လ်က္ရွိႀကသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္တြင္(၁၉၈၉)-ခုႏွစ္၊ သန္းေခါင္စာရင္းအရ
လူဦးေရစုစုေပါင္း(၄၇၄၃၆၈) ေယာက္ရွိေႀကာင္းသိရပါသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းသည္ ေတာာင္ႀကီးခရိုင္ႏွင့္ လိြဳင္လင္ခရိုင္
အတြင္းရွိေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားအနက္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားျပီးလွ်င္
ပအို၀္းတိိုင္းရင္းသားလူဦးေရသည္ ဒုတိယအမ်ားဆံုးျဖစ္္ပါသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္္းတြင္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားကို ယင္းမာပင္၊
ကေလာ၊ ေတာင္ႀကီး၊ လိြဳင္လင္၊ နမ့္စန္၊
ကြန္ဟိန္းလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္းေကာင္း၊ ေအာင္ဗန္း၊ ပင္းတယ၊
ရပ္ေစာက္ကားလမ္းနွင့္ ရထားလမ္း၀ဲယာမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊
အင္းေလးေဒသအေရွ႕ျခမ္းႏွင့္ အေနာက္ျခမ္း ေတာင္ေပၚမ်ားတြင္လည္းေကာင္း
အမ်ားဆံုးေနထိုင္ႀကသည္ကို ေတြ႕နိုင္ေပသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ၊အေရွ့ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္း၊ ေျမာက္ပိုင္းဟူ၍
သံုးပိုင္းခဲြျခမ္းထားပါသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတြင္
ေနထိုင္ႀကေသာတိုင္းရင္းသားမ်ားမွာ ဓႏု၊ ပေလာင္၊ ပေလး၊ ျမန္မာ၊ ကခ်င္၊
ေမာရွမ္း၊ တရုတ္၊ ကိုးကန့္ႏွင့္ ၀ တိုင္းရင္းသားမ်ား
စုေပါင္းေနထိုင္ႀကသည္။ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္းတြင္ေနထိုင္ႀကေသာတိုင္းရင္းသားမ်ားမွာ
ဂံု၊လားဟူ၊ဂံုရွမ္း၊ ေျမာင္၊အခါ၊တိုင္းရင္းသားမ်ားစုေပါင္းေနထိုင္လ်က္ရွိႀကသည္။ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းတြင္
ပအို၀္း၊ရွမ္္း၊ ဓႏု၊ အင္းသား၊ ပေဒါင္(ကယန္း)၊ ယင္းနင္၊ ယင္းက်ား၊ တေနာ့၊
ေတာင္ရိုး တိုင္းရင္းသားမ်ားစုေပါင္းေနထိုင္လ်က္ရွိႀကပါသည္။
ရွွမ္းျပည္နယ္ တစ္နယ္လံုး၏ အက်ယ္အ၀န္းစတုရန္းမိုင္
သည္ ( ၆၁၁၂၃) စတုရန္းမိုင္ရွိပါသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း၏
အက်ယ္စတုရန္းမိုင္သည္ (၂၄၆၃၉) စတုရန္းမိုင္ရွိပါသည္။ ၁၉၈၇-ခုႏွစ္၊
အထက္ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ မွတ္တမ္းအရ ပအို၀္းတိုင္းရင္း
သားလူဦးေရႏွင့္ ေနထိုင္ရာေဒသမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္
ေဖာ္ျပထားေႀကာင္းေလ့လာေတြ႕ရွိရပါသည္။
ေနာက္ဆံုး သကၠရာဇ္ (၂၀၁၀) -ခုႏွစ္၊ ပအို၀္းလူမ်ိဳးတို႔၏
လူဦးေရခန့္မွန္းေျခအရ ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုးတြင္
လူဦးေရ( ၂) သန္းေက်ာ္ရွိပါေႀကာင္းေလ့လာသိရွိမွတ္သားရပါသည္။
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ား၏
ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံမ်ား..။
ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းရွိပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားတို႕သည္
အနက္(သို႕မဟုတ္)နက္ျပာေရာင္၀တ္စံုကိုအမ်ားဆံုး၀တ္ဆင္ႀကပါသည္။
ေအာက္ျမန္မာျပည္ရွိပအို၀္းတိုင္းရင္းတိူ႕မူကား
ျမန္မာ၀တ္စံုကို၀တ္ဆင္ႀကသည္မွာ
အမ်ားဆံုးေတြ႕ျမင္ရေလသည္။အနက္ေရာင္၊နက္ျပာေရာင္၀တ္
ဆင္ႀကျခင္းမွာ အနက္ေရာင္သည္အပူကိုစုပ္ယူနိုင္ျခင္း၊ ေအးေသာရာသီဥတုဒဏ္ကို
ကာကြယ္နိုင္ျခင္း၊ညစ္ေပစြန္းထင္းမႈကိုသက္သာေစျခင္း၊ စသည္တို႕ေႀကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
ထို႕ျပင္ပအိူ၀္းတုိင္းရင္းသားတို႕သည္ အမ်ားအားျဖင့္ျမင့္ေသာေတာင္ေပၚေဒသတြင္ ေနထိုင္ႀကသျဖင့္
အေအးဒဏ္ကိုကာကြယ္နိင္ရန္အတြက္အနက္ေရာင္၀တ္စံုကို၀တ္ဆင္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။အနက္ေရာင္သည္ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႕၏
ပင္ကိုယ္မူပိုင္အေရာင္ပင္ျဖစ္ပါသည္။အနက္ေရာင္၊နက္ျပာေရာင္ကို၀တ္ဆင္ႀကရာတြင္
အဖိုးထိုက္တန္ေသာတကၠလပ္မ်ားကို အထူးအေလးေပး၀တ္ဆင္ႀကပါသည္။အမ်ိဳးသား၊အမ်ိဳးသမီး သာမာန္၀တ္စံုတစ္စံုသည္လက္ရွိကာလတန္ဖိုးေစ်းႏႈန္းအားျဖင္ အနည္းဆံုး
က်ပ္ငါးေသာင္းအထက္ရွိပါသည္။အနက္ေရာင္၊နက္ျပာေရာင္ကိုညီညာစြာ၀တ္ဆင္ႀကသျဖင့္
ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ကင္းသည့္သေဘာလဲ သက္ေရာက္ပါသည္။
အမ်ိဳးသား၀တ္စံု။
ပအို၀္းအမ်ိဳးသားမ်ားသည္
ေဘာင္းဘီပြ၊အေပၚအကၤ်ီ(တိုက္ပံုအကၤ်ီ)အနက္ေရာင္၊နက္ျပာေရာင္ကို၀တ္ဆင္ႀက
ျပီး အတြင္းတြင္အျဖဴေရာင္ရွပ္အကၤ်ီကို၀တ္ဆင္ႀကပါသည္။ထိုင္းနိုင္ငံႏွင့္
တရုတ္နိုင္ငံမွလာေသာေခါင္းေပါင္း
ေရာင္စံုကိုေပါင္းထားႀကျပီး ပခံုးထက္တြင္ေတာင္းပိုေခၚလြယ္အိတ္ကိုလြယ္ေလ့ရွိပါသည္။
အမ်ိဳးသမီး၀တ္စံု...။
ပအို၀္းအမ်ိဳးသမီး၀တ္စံုမွာ အျခားေသာတိုင္းရင္းသူမ်ားႏွင့္မတူဘဲ
တမူထူးျခားကြဲျပားလ်က္ရွိ၏။ပအို၀္းတိုင္း
သားတို႕သည္ အဖေဇာ္ဂီ်၊အမိနဂါးမမွ
သက္ဆင္းလာသည္ဟုယံုႀကည္ယူဆထားႀကသျဖင့္
အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏
ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕ပံုသည္နဂါးမႏွင့္အသြင္တူသည္ကိုေတြ႕ျမင္နိုင္ေပသည္။ပအို၀္းအမ်ိဳးသမီး၀တ္စံုတြင္
ေခါင္းေပါင္းပု၀ါအပါအ၀င္ အဂၤါငါးရပ္ရွိသည္ကိုေတြ႕ျမင္နုိင္ေပသည္။
ငွင္းတို႕မွာ အနက္(သို႕မဟုတ္)နက္ျပာေရာင္ သင္တိုင္းအကၤ်ီ၊ အကၤ်ီလက္ရွည္၊ ထမီ၊
ေျခသလံုးပတ္၊စသည္ျဖင့္အဆင့္အဆင့္၀တ္ဆင္ႀကပါသည္။
ေငြေႀကးတတ္နိုင္သူမ်ားကေတာ့ ေရႊဆံထိုးအခြ်န္ႏွင့္အ၀ိုင္းႏွစ္ခုလံုးျဖစ္ေစ၊
တစ္ခုတည္းျဖစ္ေစ၊ဆံထံုးတြင္ထိုးဆိုက္အလွဆင္ႀကသည္ကိုေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။
ဆံထိုးအခြ်န္သည္ငွက္ေျပာဖူးပံုစံရွိျပီး၊ အ၀ိုင္းမွကြန္းသီးလံုးအရြယ္
ပံုစံရွိပါသည္။ ဆံထိုးအခြ်န္သည္နဂါးမ၏မ်က္လံုးသဖြယ္အျဖစ္ျဖင့္ရည္ရြယ္ျပီး
ဆင္ယင္ႀကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ေရႊဆံထိုးကိုေရႊအနီေရာင္တင္ထား
၏။ပအို၀္းအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္လည္း ေတာင္းပိုေခၚလြယ္အိတ္ျဖစ္ေစ ၊ေဖာ့ေခၚ
ပလိုင္းလံုးကိုျဖစ္ေစလြယ္ေလ့ရွိႀကပါသည္။ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းတြင္
ေနထိုင္ႀကေသာပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႕သည္ မိမိတို႕၏အနက္ေရာင္
၀တ္စားဆင္ယင္မႈကိုု ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးခံုမင္စြာ၀တ္ဆင္ႀကသည္ကိုေတြ့ျမင္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္အလွဴပြဲမ်ားက်င္းပခ်ိန္၊အမ်ိဳးသားရိုးရာပြဲက်င္းပခ်ိန္တြင္
အနက္ေရာင္၊နက္ျပာေရာင္၀တ္စံုမ်ားျဖင့္စည္းလံုးညီညြတ္စြာရွိႀကသည္ကိုေတြ့ျမင္ရေပသည္။
တခ်ိဳ႕ေသာအရပ္ေဒသမ်ားတြင္ကား ပအို၀္းဘာသာစကား
ကိုပင္အထင္ျမင္ေသးေနထင္ဟုမွတ္ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေျပာဆိုမႈနည္းပါးႀကသည္ကို
၀မ္းနည္းစြာေတြ့ျမင္ေနရပါသည္။ယာဥ္ေက်းမႈသည္ လူမ်ိဳးတိုင္းတို႕၏
အသက္ေသြးေႀကာပင္ျဖစ္သျဖင့္ မိမိလူမ်ိဳးတို႕၏ယဥ္ေက်းမႈ
မတိမ္ေကာမကြယ္ေပ်ာက္ေစရန္ မိမိတို႕လူမ်ိဳး၏ ဘာသာစကားကို
ေျပာဆိုျခင္းႏွင့္၀တ္စားဆင္ယင္မႈျဖင့္ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္အထးူလိုအပ္လွေပ
သည္။ကိုယ့္ေႀကာင့္မိမိတို႕၏ယဥ္ေက်းမႈကိုတိုးတက္ေအာင္မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေသာ္ေန၊ ကိုယ့္ေႀကာင့္
မိမိတို႕ယဥ္ေက်းမႈကိုမတိမ္ေကာမေပ်ာက္ပ်က္ေစနွင့္ဟု၊သမိုင္းေပးေဆာင္ပုဒ္ကိုႏွလံုးမူျပီးဆက္လက္အရွည္
တည္တံ့ေအာင္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမည္မွာလူသားတိုင္းတို႕၏တာ၀န္သာျဖစ္သည္။
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ယဥ္ေက်းမႈ...။
ယဥ္ေက်းမႈဆိုသည္မွာ-
ယဥ္ေက်းမႈ၏အဓိကဆိုလိုခ်က္သေဘာတရားမွာ လူသားမ်ားကိုသက္သာေစမႈ
၊ေခ်ာင္လည္မႈ၊ အခ်င္းခ်င္းနားလည္္မႈနွင့္၊စိတ္ခ်မ္းသာကုိယ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္
လူသားမ်ားကုိယ္ပိုင္ဖန္တီးထားေသာအရာမ်ားကို
ေခၚေ၀ၚျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။စကား၊စာေပ၊ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈ၊
ဘာသာတရားကိုယ္းကြယ္ယံုႀကည္မႈ၊ ဂီတအႏုပညာႏွင့္ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားသည္
လူသားမ်ားဖန္တီးေသာအရာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ယဥ္ေက်းမႈတြင္အက်ံဳး၀င္ပါသည္။
ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္တန္းျမင့္မားသည္ဟုဂုဏ္ယူလ်က္ရွိႀက
ေသာ တိုင္းျပည္၊ နိုင္ငံ၊လူမ်ိဳးဟူသမွ်သည္ ေရွးႏွစ္ပေ၀သဏီ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက မိမိတို႕ဘိုုးဘီဘင္
ခ်န္ထားခဲ့ေသာယဥ္ေက်းမႈ အေမြသမိုင္းတို႕ျဖင့္ သက္ေသေဖာ္ျပလ်က္ရွိေနပါသည္။
ေျမမ်ိဳလို႕လူမ်ိဳးမကုန္ လူမ်ိဳလို႕လူမ်ိဳးကုန္သည္ဆိုသလို
ယဥ္ေက်းမႈကြယ္ေပ်ာက္လွ်င္ လူမ်ိဳးပါကြယ္ေပ်ာက္သြားနိင္သည္။
ထိုအသိကို လူမ်ိဳးတိုင္းက ခံယူနားလည္ထားႀကရပါမည္။လူမ်ိဳးတိုင္း၏
မိမိတို႕ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းျခင္း
၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း၊
တိုးတက္ေစရန္ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္လွ်က္ရွိႀကသည္ကိုေတြ႕ျမင္ရေပမည္။ယဥ္ေက်းမႈ
သည္ လူတစ္မ်ိဳး၏ဘ၀တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ပံု၊
ဘ၀ပံုစံပင္ျဖစ္ပါသည္။လူတို႕၏အသိဥာဏ္ ဗဟုသုတလုပ္ကိုင္
ေဆာင္ရြက္နည္းမ်ားအျပင္ ရုပ္ပုိင္းဆိုင္ရာ၊ ရုပ္ပိုင္းဆုိုင္ရာ
၊ေတြးေခၚဖန္တီးခ်က္မ်ား အဆင့္ဆင့္သို႕သိုမွီးစု
ေဆာင္းထားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ကမၻာအရပ္ရပ္လူမ်ိဳးအသီးသီးတို႕၏
မူလယဥ္ေက်းမႈမွန္သမွ်သည္ သီးႏွံစိုက္
ပ်ိဳးေရးကိုအေျခခံသည့္ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းအေပၚမွာ
မွီျငမ္းတည္ေဆာက္ခဲ့ႀကသည္။ယဥ္ေက်းမႈ၏ဗဟိုသည္
သီးႏွံစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ နိုင္ငံျခားကူးလူးဆက္ဆံေရးမွ
ရရွိေသာယဥ္ေက်းမႈအသစ္မ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။
ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ရုပ္ပုိင္းႏွင့္စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာဟူရ်္
ရွိပါသည္။ရုပ္ပုိင္းတြင္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ
အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ားႏွင့္ အေဆာက္အဦမ်ားပါ၀င္သည္။
စိတ္ပို္င္းဆိုင္ရာယဥ္ေက်း
မႈတြင္ အမူအရာယဥ္ေက်းမႈ၊ အေျပာအဆိုယဥ္ေက်းမႈ၊
စိတ္ေနစိတ္ထားယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကိုးကြယ္ယံုႀကည္မႈမ်ား
ပင္ျဖစ္သည္။ယေန႕လူသားမ်ားသည္
အတိတ္လူသားမ်ားတီထြင္ဖန္တီးထုတ္လုပ္ခဲ့ေသာယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္မ်ားကို
ေလးစားျမတ္နိုးတန္ဖိုးထား
ႀကျပီး
မေပ်ာက္ပ်က္ရန္လူမ်ိဳးတိုင္းမွာထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္လ်က္ရွိႀကသည္။လူမ်ိဳးတိုင္းတြင္
မိမိတိုက၏ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ယဥ္ေက်းမႈအႏွစ္သာရ ၀ိေသသလကၡဏာမ်ား
အျမတ္တနိုးမြမ္းမံႀကရစျမဲျဖစ္သည္။
ယခုေခတ္တြင္ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္မ်ားထိိန္းသိမ္းျခင္း၊
ရွာေဖြစုေဆာင္းျခင္းသည္ သက္ဆိုင္ရာလူမ်ိဳးမ်ား၏
ဇာတိမာန္မ်ား၊တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ဓာတ္မ်ားကိန္းေအာင္းလားေစရန္ျဖစ္သည္။ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ယဥ္ေက်းမႈသည္
အျခားေသာယဥ္ေက်းမႈမ်ားနွင့္ေရာျပြမ္းသင့္သေလာက္ေရာျပြမး္လ်က္ရွိေနပါသည္။
ဘိုးေဘးဘီဘင္လက္ထက္ကတည္းက ဗုဒၶအယူ၀ါဒ ကိုလကၡံယံုႀကည္ခဲ့ႀကသျဖင့္
ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈအေပၚတြင္အေျခခံျပဳထားပါသည္။။ပအို၀္းေဒသေက်းရြာမ်ားရွိ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊လျပည့္္လကြယ္ ေန႕ႀကီးရက္ႀကီးမ်ား၊
ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပတ္သက္ေသာအလွဴဒါနပြဲမ်ားသည္ တက္ညီလက္
ညီလက္ညီ တူညီ၀တ္စံုျဖင့္္ ေရွးအစဥ္လာမပ်က္
အထူူးထထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျမတတ္နိုးတန္ဖိုးထားျခင္း
သည္ပင္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားမ်ား၏ ထူးျခားေသာယဥ္ေက်းမႈလကၡဏာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ပအို၀္းအမ်ိဳးသားတို႕၏သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား၊ စိတ္ေနသေေဘာထားမ်ား ၊
၀တ္စားဆင္ယင္မႈမ်ား၊ ဘာသာေရးကိုးကြယ္ယံုႀကည္မႈမ်ား၊
ေက်းရြာတည္ေေဆာက္မႈမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္္ေရး တရားစီရင္ေရးမ်ားႏွင့္
ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ပံု၊ အေမြဆက္ခံျခင္း၊ နာမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ျခင္င္း၊
ပညာသင္ႀကားျခင္း၊ အပ်ိဳလူပ်ိဳဘ၀၊မဂၤလာလက္ထပ္ပြဲ၊ ရိုးရာအစားအစာမ်ား ႏွင့္ အျခားေသာရုိးရာယဥ္ေက်းမႈမ်ားသည္ေရွးပေ၀သဏီီကတည္း
ကရွိရင္းစြဲပအို၀္းအမ်ိဳးသားတို႕၏လက္ဆင့္ကမ္းထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္လ်က္ရွိေသာ
ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈမ်ားပင္္ျဖစ္ပါသည္..။
(တေပါင္းလျပည့္ေန႕)
ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေန႕..။
အမ်ိဳးသားေန႕သည္ လူတိုင္းအဖို႕ ထူးျခားသည့္ဂုဏ္ထူး၀ိေသသျဖင့္
ျပည့္စံုသည့္ေန႕ထူးေန႕ျမတ္ပင္ျဖစ္သည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္အမ်ိဳးသားေန႕ဟူသည္ မိမိတို႔လူမ်ိဳးကို
ျပန္လည္မွတ္တမ္းတင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသားေန႔သည္ ဇာတိေသြး၊
ဇာတိမာန္စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္မ်ား ထက္ျမက္ရွင္သန္ေရး၊
နိုင္ငံေတာ္ကိုခ်စ္ျမတ္နိုးေသာစိတ္ဓာတ္မ်ားကိန္းေအာင္းလားေစေရးအတြက္
လံႈ႕ေဆာ္ေပးသည့္ေန႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ထို႔ေႀကာင့္အမ်ိဳးသားေန႔သည္ လူမ်ိဳးတိုင္းအတြက္ထူးျခားေသာေန႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္
မိမိတို႔၏ထူးျခားသည့္ သမိုင္းအစဥ္လာကို
အေႀကာင္းျပဳရ်္ ဒဲဥ္သီးလာေဗြ
(တေပါင္းလျပည့္ေန႔) ေရာက္တိုင္းပအို၀္းသားေန႔ကို
ႏွစ္စဥ္မပ်က္က်င္းပလ်က္ရွိပါသည္။ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေန႔
ႏွင့္ပတ္သက္ရ်္တင္ျပရေသာ္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္
ေက်းဇူးတရားသိရွိမႈ၊ေက်းဇူးတရားကို နားလည္သေဘာေပါက္မႈစေသာ
ဗုဒၶဘာသာ၏အဆံုးအမကိုအရင္းတည္၍ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး ေလးစားယံုႀကည္စြာ
ႏွလံုးသြင္းႀကသူမ်ားျဖစ္္ႀကပါသည္။ အမ်ိဳးသားေန႔သည္ မိမိတို႕လူမ်ိဳး
ဘိုးဘြားမ်ိဳးႏြယ္ဆက္မ်ား၏ ေက်းဇူး
တရားကို
ေအာက္ေမ့သတိရသည့္စိတ္မွေပါက္ဖြားလာျဖင္းျဖစ္သည္။ထို႔ေႀကာင့္အမ်ိဳးသားေန႔သည္
ေက်းဇူးတ
ရားကို သိမႈမွစတင္ခဲ့သည္ဟုေဖာ္ဆိုနိုင္ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာေသာႏွစ္ေပါင္း(၂၅၀၀)ေက်ာ္၊ မဟာသကၠရာဇ္(၃)
ႏွစ္တေပါင္းလျပည့္ေန႔၊စေနေန႔၊လ၀င္ေနထြက္၊လေရာင္ေနေရာင္ထြန္းေျပာင္ထိန္လင္းေရာယွက္ေနေသာ
အခ်ိန္တြင္မင္းတစ္ပါးဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။ထိုမင္းသည္
လ၀င္ေနထြက္ခ်ိန္တြင္ဖြားျမင္သျဖင့္ သူရိယစႏၵာဟုေခၚ
တြင္ခဲ့ပါသည္။သူရိယစႏၵာမင္းသည္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔၏
ဂုဏ္သိကၡာကိုျမင့္တင္ေပးခဲ့ပါသည္။ပအုိ၀္းတိုင္း
ရင္းသားတို႔၏ေတာက္ပေသာေခတ္ကာလကိုဖန္တီးေပးခဲ့ပါသည္။သထံုျမိဳ႕ရွိ
ေလးဆူဓာတ္ပံုေရႊစာရံေစတီ
ေတာ္ျမတ္ႀကီးကိုတည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သည့္
သာသနာ့ဒါယကာမင္းျမတ္ပင္ျဖစ္၏။ထိုေက်းဇူးတရားေတာ္ကို
ေအာက္ေမ့ေသာအားျဖင့္ပအို၀္းတိုင္းသားတို႔၏ဂုဏ္ေရာင္ကို
ထြန္းေျပာင္ေစခဲ့ေသာ သူရိယစႏၵာမင္း၏ေမြးေန႔
ျဖစ္သည့္တေပါင္းလျပည့္ေန႔ကို
ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေန႕(ဒဲဥ္သီးလာေဗြ)အျဖစ္သတ္မွတ္ႀကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ျပင္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္
လယ္ယာျခံလုပ္လုပ္ငန္းကိုအဓိကလုပ္ကိုင္ႀကေသာပအို၀္းတိုင္းရင္းသား
တို႔သည္ လုပ္ငန္းခြင္ျပီးစီးသည့္တေပါင္းလတြင္
ေကာက္ဦးတင္ပူေဇာ္ပြဲကိုက်င္းပႀကသည္။ေကာက္ဦးတင္ပူေဇာ္ပြဲ
တြင္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ႏွင့္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ မိဘဘိုးဘြားအႀကီးကဲမ်ားကို
ဆြမ္းကပ္လွဴကာ ေကာက္ဦးေကြ်းေမြးပြဲ
မ်ားက်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ႀကပါသည္။ေကာက္ဦးတင္ပူေဇာ္ပြဲတြင္
ေဆြမ်ိဳးေတြ႔ဆံုပြဲျပဳလုပ္ခဲ့ရာမွ ပအုိ၀္းအမ်ိဳးသားေန႔
သို႔ကူးသန္းေပၚေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါသည္။ယခင္ကသာမန္ရိုးစင္းစြာက်င္းပခဲ့ေပမယ့္
ယခုအခါမွာေတာ့
ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေန႔ကိုခမ္းခမ္းနားနားပိုမိုက်ယ္ျပန္႔သစ္လြင္ဆန္းသစ္ေသာပံုစံႏွင့္
အႏွစ္သာရကိုပိုမိုေဆာင္ယူနိုင္မည့္ေန႔ထူးရက္ျမတ္အျဖစ္
ပအို၀္းအမ်ိဳးသားတို႔စုေပါင္းေနထိုင္ႀကရာအရပ္မွာ ေျပာင္းလဲက်င္းပလာခဲ့ႀက
သည္ကိုေတြ႔ျမင္နိုင္ေပသည္။ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းခ်စ္ႀကည္ေရး
၊ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္တံ့ခိုုင္ျမဲေရးစသည့္ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ေသာဦးတည္ခ်က္မ်ားျဖင့္က်င္းပလာႀကသည့္အျပင္
၊နိုင္ငံေတာ္က သာသနာေရးဆုိင္ရာဘဲြ႔ထူ ဂုဏ္ထူး ဆက္ကပ္ခံရသည့္
သံဃာေတာ္မ်ားကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ျခင္း၊သက္ႀကီး
ရြယ္အိုဘိုးဘြားမ်ားအား ရိုေသကန္ေတာ့ျခင္းစသည့္ ဘာသာေရးလူမႈေရးကို
ျပဳလုပ္က်င္းပလာႀကသည္ကိုေတြ႔ျမင္ရေပသည္။
( အားလံုးကို ျပည္ေထာင္စုထဲကပအို၀္း စာအုပ္မွထုတ္နုတ္တင္ျပသည္။)
