ဘုန္းၾကီးပ်က္ဆိုရာ၀ယ္။

တစ္ခါကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ဒကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္လာျပီးေတာ့
‘’တစ္ခ်ိဳ႕ဦးဇင္းေတြ ကိုရင္ေတြဟာ ေဘာလံုးကန္တယ္ ျခင္းခပ္တယ္ 
 ဗီြဒီယိုေတြၾကည့္တယ္ဘုရား ဒါေၾကာင့္ 
အဲဒီရဟန္ုးမ်ိဳးသာသနာမွာမရွိသင့္ဘူး။ လူထြက္ခိုင္းသင့္တယ္။ 
ဒဏ္ေပးသင့္တယ္ဘုရား” ဆိုျပီးေလွ်ာက္ထားတယ္။ 
ဒီေတာ့ဘုန္းၾကီးကျပန္ေမးပါတယ္။ ‘’ဒကာေတာ္၊ သစ္ပင္မွာ 
အကာကအေရးၾကီးလား။ အႏွစ္ကအေရးၾကီးလားကြယ့္”လို႔။ “မွန္ပါ၊ 
အႏွစ္ကအေရးၾကီးပါတယ္
ဘုရား” ဒါဆိုလည္းကြယ္၊သစ္ပင္ေတြကို အႏွစ္ဘဲထားျပီး 
အကာကိုခြာပစ္လိုက္ရင္မေကာင္းေပဘူး
လား” မွန္ပါဘုရားအဲလိုလညး္မျဖစ္ေသးဘူးဘုရား” တဲ့။ 
ဒါနဲ႕အဲဒီဒကာေတာ္ကျပန္သြားခဲ့တယ္
ဆိုပါစို႕၊မွန္ပါတယ္။အကာကိုလုိရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ 
အကာရွိမွလည္းအႏွစ္ကအက်ိဳးရွိေအာင္ေနထုိင္
ႏုိင္တယ္။အခ်ိဳ႕ကိုရင္သာမေဏမ်ား၊ ဘုန္းၾကီးရဟန္းမ်ား 
သာသနာေတာ္အတြင္းေနထုိင္ရမႈကို 
နည္းနည္းေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ အခ်ိဳ႕ကိုရင္ေတြ၊ ဦးဇင္းေတြက 
သာသနာမွာ သိပ္ျပီးမေပ်ာ္ပုိက္ပါ
ဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ အသိဥာဏ္မပါ 
သဒၶါတရားအားေကာင္းၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္လို႕ဆုိရပါမယ္။
 ကိုယ့္မွာသားရဟန္းေလး ၊ကိုရင္ေလးရွိရင္ လံုး၀  
လူမထြက္ေစခ်င္ၾကဘူး။ ကို္ယ္သိကၡာတင္ေပးထားတဲ့ရဟန္း၊ 
၀တ္ေပးထားတဲ့ကိုရင္ေတြကို ဘယ္ဒါယကမွ လူမထြက္ေစခ်င္ပါဘူး။ 
လူမထြက္ေစခ်င္တာ ရုိးရိုးမဟုတ္ပါဘူး။ မိဘျဖစ္သူက
ငါ့သားလူထြက္မဲ့အစား အေမ့ကိုသာသတ္သြားလုိက္ပါ၊ 
ရဟန္းခံထားသူ ရွင္ခံထားသူက ဦးဇင္းက
ကိုရင္က လူ၀တ္လွဲမယ္ဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႕ကို 
အရွက္တကြဲအက်ိဳးုနည္းျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့
ဟုတ္လား။ စသည္ျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕လက္ရွိကိုရင္ ဦးဇင္းေတြကို 
လူမထြက္ဖို႕ျခိမ္းေျခာက္ေလ့ရွိပါ
တယ္။ သူတို႕လည္းတရားပါတယ္။ သားရဟန္းဂုဏ္ေလး၊ 
ရဟန္းဒကာဂုဏ္ေလးက လိုခ်င္ၾကတာကိုး။ ဂုဏ္မဟုတ္ခဲ့ရင္လည္း 
သဒၶါတရားလြန္ကဲသကိုး၊ လြန္ကဲတဲ့သဒၶါက 
ပညာမွမပါသကိုး။ ေလာကမွဟန္ခ်က္ေတြညီေနဖို႕ 
လိုအပ္ေနတဲ့အရာေတြရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့
 
အလင္းနဲ႕ အေမွာင္၊ အျဖဴနဲ႕အမည္း၊ အသြားနဲ႕အျပန္၊ အေပးနဲ႕အယူ၊ 
အ၀င္နဲ႕အထြက္၊ အထက္နဲ႕
ေအာက္၊ အသိနဲ႕အက်င့္၊ ၀ိဇၨာနဲ႕စရဏ၊ ၀ီရိယနဲ႕သမာဓိ၊ သဒၶါနဲ႕ 
ပညာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုး
ဟာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မညီမွ်ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေလာကဟာ 
ကေမာက္ကမျဖစ္တာပါပဲ။ ဒီမွာေနာက္ဆံုးစံုတြဲေလးျဖစ္တဲ့ 
သဒၶါနဲ႕ပညာကိုေျပာခ်င္ပါတယ္။ 
သဒၶါေတြေကာင္းလြန္းေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕သမွ်ေယာက္က်ားကို 
ရဟန္းခ်ည္းလုပ္ခိုင္းခ်င္ေနတတ္တဲ့ လူေတြေၾကာင့္ သာသနာ့ေျမမွာ
သူတို႕ေျပာတဲ့ ဘုနး္ၾကီးပ်က္ဆိုတာထြက္ေပၚလာရပါတယ္။ 
ဘုန္းၾကီးပ်က္ဆိုတာ သဒၶါတရားနဲ႕ဘုန္း
ၾကီးဘ၀မွာအတင္းေနခိုင္းတယ္။ က်ဳပ္လူ၀တ္လွဲခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ 
ဘုရားရဲ႕၀ိနည္းေတာ္ကို မလိုက္နာႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ အရွင္ဘုရား၊ 
အဓိကကေတာ့စိတ္ပါပဲဘုရား ဆိုျပီးေတာ့ လူမထြက္ခုိင္းဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ 
ရွင္ဘုရား ဘာလုိေနလဲ ၊ေငြလား၊ ဘာလိုခ်င္တာလဲေျပာ၊ လူမထြက္ရင္
ျပီးေရာ၊ ဆိုတဲ့ကိစၥေတြေပၚလာတယ္။ အဲဒါဆရာ ဒကာၾကားမွာ ။ 
ဖိုးခ်ိဳရဲ႕မာလာေဆာင္ သီခ်င္းထဲ
 
ကလိုေျပာရရင္  အဲဒီလိုနဲ႕သာသနာ့နယ္ေျမမွာ 
..လို႕ေျပာရေတာ့မွာဘဲ။ 
အဓိကလိုရင္းကေတာ့ သာ
သနာကိုေထာက္ပံ့ေနၾကတဲ့ သာသနာ့ဒါယကာအမည္ခံလိုသူမ်ားက 
ပိုအဓိကက်ပါတယ္။ ကိုယ္ရဟန္းခံမည့္ပုဂိၢဳလ္ 
ကိုယ္ကိုရင္၀တ္ေပးမည့္ပုဂိၢဳလ္က ကိုရင္၀တ္ဖုိ႕ ရဟန္းခံဖို႕ သဒၶါတရား
 
အျပည့္အ၀ရွိရဲ႕လား၊ သဒၶါတရားခိုင္ရဲ႕လားလုိ႕။ 
စာေပကိုၾကိဳးစားအားထုတ္ျပီး သာသနာ့အက်ိဳးသယ္
ပိုးခ်င္တဲ့သူဟုတ္ မဟုတ္ 
စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ျပီးမွသာလွ်င္ ေထာက္ပံ့ေပးသင့္ပါတယ္။ 
အဲလိုမွမဟုတ္ရင္
ကိုယ္ကဘဲေမြးထုတ္ ကို္ယ္ကဘဲသတ္ျဖတ္တဲ့သူျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ 
ဘုန္းၾကီးပ်က္လို႕ ျမင္တတ္တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ မႏၱေလး 
မစိုးရိမ္ေက်ာင္းဒကာၾကီးအျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ 
မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္တစ္တိုက္လံုးကို ေရႊခ်ျပီးလွဴခဲ့တဲ့ 
ဒါယကဦးေက်ာ္အေၾကာင္းပါ။
တစ္ေန႕ေတာ့လူတစ္ေယာက္က မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ထဲကို 
၀င္သြားပါတယ္။ ၀င္းသြားေတာ့ သူကျခင္းခတ္ေနတဲ့ 
ဦးဇင္းငါးပါးကိုသြားေတြ႕တယ္။ 
သူျပန္ထြက္လာျပီး ေက်ာင္းဒကာၾကီးဦးေက်ာ္ကို
အိမ္ကိုတန္းသြားေတာ့တာဘဲ။ 
ဒီမွာခင္ဗ်ားလွဴထားတဲ့ ေက်ာင္းကဦးဇင္းေတြက ျခင္းခတ္ေနသဗ်။ 
ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူေျပာလုိက္တာလဲ။ ေျပာလိုက္တာမဟုတ္ဘူး 
က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့တာ။ ဒါဆိုက်ဳပ္ကိုလိုက္ျပ။ 
ဒါနဲ႕အဲဒီလူကျခင္းခတ္ေနတဲ့ဦးဇင္းေတြ ျခင္းခတ္ေနတဲ့ေနရာကိုလိုက္ျပတယ္။
ေက်ာင္းဒကာဦးေက်ာ္ကလည္းျမင္တယ္။ ျပီးေတာ့ 
ဘယ္ႏွစ္ပါးေတာင္လဲဗ်။ လုိ႕ ရဟန္းအပါးေရကို
ေရတြက္ခိုင္းတယ္။ တြက္ေတာ့ ျခင္းတစ္၀ိုင္း ငါးပါးေပါ့ဗ်ာ။ 
လိုက္ခဲ့ပါဦးဗ်။ ဦးေက်ာ္က အဲဒီလူကို
ဆက္ေခၚတယ္။ အလယ္ကစာ၀ါခ် 
စာက်က္ေနတဲ့ ေက်ာင္းကိုေခၚသြားတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာစာက်က္
ေနၾကတဲ့ ဦးဇင္းေတြ ကိုရင္ေတြ အမ်ားၾကီးကိုေတြ႕ရတယ္။ 
ဦးေက်ာ္ကေမးတယ္။ ခုနျခင္းခတ္ေနတဲ့ သံဃာနဲ႕ အခုစာက်က္ေနတဲ့ 
သံဃာဘယ္သင္းကပိုမ်ားလဲ။ ဟာစာက်က္ေနတဲ့ သံဃာကပိုမ်ားတာ
ေပါ့ဗ်ာ။ အဲခင္ဗ်ားၾကည့္တာ ခင္ဗ်ားျမင္မွာပဲ။ ကုသိုလ္ရခ်င္ရင္ 
ကုသိုလ္ရမည့္ျမင္ကြင္းကိုရွာပါ။
အကုသိုလ္ရခ်င္ရင္ အကုသိုလ္ရမည့္ ျမင္ကြင္းကိုရွာပါ လုိ႔ ဦးေက်ာ္က
 အဲဒီလူကို ေနာက္ဆံုး ဆံုးမ
လြတ္လိုက္တယ္။ ဒါက လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္အနည္းငယ္က 
ဖတ္မိခဲ့သည့္စာပါ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါေရးထားမွန္းေတာ့ 
မသိေတာ့ေပမယ့္ ဘာေလာ့ဂါဆရာတစ္ဦးပါပဲ။ 
ဒီလိုထပ္ေရးလိုက္ျခင္းအား အပ်က္ေတြကို 
ကာကြယ္ေပးေနတာလည္းမဟုတ္သလို အားေပးေနတာလည္း
မဟုတ္ပါး။ အရာရာကို ရွဳျမင္သံုးသပ္တဲ့ေနရာမွာ 
ကိုယ့္ေနရာနဲ႕ကိုယ္ျမင္တတ္ဖို႕အေရးၾကီးသလို 
ရာနဲ႕သူ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ေပးတတ္ဖုိ႕လည္းအေရးပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္းအဲသည္လို ေတြ႕ဖူးၾကံဳဖူးပါတယ္။ ရဟန္းေတြ 
ကိုရင္ေတြဘက္က ေကာင္းရင္ ဒါယကာ ဒါယိကာမဘက္က မေကာင္း။ 
ဒါယကာ ဒါယိကာဘက္ကေကာင္းရင္လည္း
ရဟန္းေတြ ကိုရင္ေတြဘက္ကသိပ္မေကာင္းျပန္ေတာ့ဘူး။ 
ဒါအေလးခ်ိန္မညီမွ်လို႕ သာသနာမွာ
ကေမာက္ကမေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ျဖစ္လာတာပါပဲ။ 
တစ္ခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြ ကိုရင္ေတြက စာေပ
ပရိယတိၱဘက္မွာ ေတာ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္  ကိုယ္က်င့္သီလပုိင္း 
စိတ္ထားျဖဴစင္မႈအပိုင္း စည္းကမ္းလိုက္နာမႈအပုိင္း ေတြမွာ
ေကာင္းဖို႕အားနည္းေနၾကတာလည္းေတြ႕ေနရပါတယ္။ 
တစ္ခ်ိဳ႕ဦးဇင္းေတြ ကိုရင္ေတြက်ေတာ စာေပ
ပရိယတိၱဘက္မွာ သိပ္မေတာ္ေပမယ့္ ၾကိဳးစားမႈရွိတယ္။ 
ကိုယ္က်င့္သီလပုိင္း စိတ္ထားျဖဴစင္မႈအပိုင္း 
စည္းကမ္းလိုက္နာမႈအပိုင္းေတြမွာ ေတာ္တယ္ေကာင္းတယ္။ 
ဒါမ်ိဳးကိုလည္းေတြ႕ေနရတယ္။..ဆိုေတာ့ လွဴဒါန္းေထာက့္ပံ့ေပးေန
ၾကတဲ့ပစၥည္းေလးဒါယကာ ဒါယိကမမ်ားေတြအေနနဲ႕ ဒါေတြကို 
ခ်ိန္ခြင္ညီမွ်ေအာင္ နားလည္ျပီး ျငွိယူ
ႏုိင္စြမ္းရွိရပါမယ္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏သာသနာေတာ္မွာ ေတာ္တဲ့လူလည္းလုိအပ္သလို 
အက်င့္စရဏေကာင္းဖုိ႕လည္း 
တကယ့္ကိုလိုအပ္တာပါပဲ။ ျမတ္ဗုဒၶက ႏွစ္ခုယွဥ္လာရင္ ေတာ္တာထက္ 
အက်င့္စရဏေကာင္းတာက 
ပိုျပီးအားေပးခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူတယ္ဆိုတာ က်မ္းဂန္
အေထာက္အထားေတြက သာဓကပါပဲ။ ႏွစ္ခုလံုးစံုညီရင္ေတာ့ 
ဘာမွကိုေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကို ဒါယကာ 
ဒါယိကာမမ်ားအေနနဲ႕ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ေပးရံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ 
မိမိတို႕အတြက္ေရာ သာသနာအတြက္ပါအက်ိဳးရွိေအာင္ 
အထူးသိတတ္ဖို႕လိုပါတယ္။
သိတတ္ဖို႕လည္းအထူးၾကိဳးစားရမည္။ 
မိမိတို႕၏လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ေပးမႈေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာ
ေတာ္သည္ 
အတုိင္းအဆထက္သာလြန္၍ ျပန္႕ပြားတိုးတက္ႏုိင္ပါေစလို႕ 
ဆႏၵျပဳလိုက္ပါသည္…။